15 was ik op mijn eerste vastelaovend in Stokkem. Wat ik die avond zag tartte op alle manieren mijn verbeelding. Eigenlijk was het bij momenten een beetje decadent. Jarenlang was het een verplicht nummer die dinsdagavonden en -nachten in Stokkem. Gaandeweg leerde ik het appreciëren. Afsluiten deed je die week met het traditionele “hieringe biete” op woensdagochtend. Daarna een askruisje van de pastoor. Zo herinner ik het me ongeveer. Donderdag en vrijdag had je nodig om te bekomen.
Ook de carnavalsstoet in Elen kan ik me nog een beetje herinneren. Die stoet is er al lang niet meer.
Maar we mogen trots zijn op wat de Raod van Wis tot Manjel ieder jaar klaarspeelt in Stokkem. En de Kezelzekskes in Rotem. Fieste es de bieste. Wie weet halen we die van Maaseik wel ooit in (zij hebben de oudste stoet van Vlaanderen, al sinds 1865!). Trots op de show rond de prinsenaanstelling op 11 november. Trots op het prinsenbal. Trots op de talrijke vrijwilligers van al die verenigingen die maanden voor de carnavalsoptochten al bezig zijn met de voorbereidingen en dan weer en wind (en koude, brrrr) trotseren in de talrijke stoeten die nog duren tot paasmaandag.
Mijn mama kwam vandaag af met een foto van mijn papa. Een erg oude foto. Ik wist zelfs niet dat mijn papa dezelfde dingen in Stokkem deed dan ik. Zo blijft een oude traditie standhouden. Alaaf Alaaf Alaaf!
