Opgedragen aan Y en aan alle ouders en vrijwilligers
die onze kinderen laten genieten van sport!
Als je zelf regelmatig voetbalwedstrijden bijwoont zal je wel weten wat een scheidsrechter bij de volwassenen allemaal naar het hoofd krijgt geslingerd. Iedere week tonen volwassenen dan het beste van zichzelf. Vanuit de tribunes waar kinderen toekijken. Als de scheidsrechter ‘geluk’ heeft blijft het bij verbale beledigingen. Regelmatig heeft hij meer pech en krijgt hij een douche van bier. Je hoopt altijd dat het tijdens wedstrijden waar jouw kind speelt anders verloopt. Dit weekend was het helaas weer eens niet zo!
Mijn jongste zoon speelt bij de U11 van Heidebloem Dilsen. Als kleine club heeft Dilsen het al moeilijk genoeg om voldoende vrijwilligers te vinden. De werkdruk ligt dan ook vaak bij een kleine groep mensen. De papa van één van zijn Marokkaanse ploegmaatjes werd gevraagd om de wedstrijd in goede banen te leiden. Voor de eenvoud noem ik hem even Y. Hij is één van de enkelingen die de club wil helpen als het nodig is. Een man met een meer dan goede imborst!
Voor de kinderen was het 3 kwartier een plezante wedstrijd
Het was een evenwichtige wedstrijd. In het 3e kwartaal krijgt de nummer 10 van Dilsen een duwtje of twee en gaat onderuit, hij heeft de bal even tussen zijn benen. Uiteindelijk duwt hij de bal van zich af. Een ploeggenootje slaagt er in deze te ontfutselen en brengt de bal voor goal. Er wordt gescoord. 1-1. Een faire uitslag in een tot dat moment voor de kinderen plezante wedstrijd.
De scheidsrechter is een vrijwilliger en een mens
Hoe het precies startte ontging me maar links van me staat een man uitzinnig te doen tegen Y, onze scheidsrechter. De man beweert in volle colère dat Y een overtreding had moeten fluiten omdat die bal geklemd zat tussen de benen van onze nummer 10. Y probeert te milderen en tegelijkertijd aan te geven dat hij beslist op het veld. Op dat moment vraag ik me af hoe het zoontje van die boze man zich moet voelen op het veld? Waarom zit zijn papa zo te roepen? Of het clubgenootje van Lyam, de zoon van Y. Iemand is boos op zijn papa? De kinderen hadden toch geen probleem?
Het is een spel en niet de Champions League
11 jaar zijn ze. Met 16 zitten ze een zinloze discussie tussen volwassenen te bekijken. Al dan niet begrijpend waar de discussie over gaat. Die ochtend wellicht thuis allemaal vertrokken met het idee van een leuke wedstrijd met vriendjes te gaan spelen. Het profvoetbal hopelijk nog ver van hun bed. De kans dat één van hen morgen in een Champions League wedstrijd zal spelen is quasi nihil.
Waar hebben die ouders het over … wij willen gewoon voetballen. Als we iets erg vinden zullen we het wel zeggen. Nee toch? Of heeft u op een familiefeestje waar kinderen al spelend voetballen nog niet gezien hoe kinderen zich ook zelf bijsturen? Roepen we daar ook op Nonkel Danny als die de taak op zich neemt om de orde te bewaren?
Respect voor elkaar is plezier voor iedereen
“Ik ben een Belg en ik zeg wat ik wil!”, roept de boze man tegen Y. Ik was daadwerkelijk gechoqueerd. Hoe kan een volwassene in deze situatie zoiets zeggen. Y zet zich in als vrijwilliger voor de club. Hij is correct naar alle kinderen. Hij is degene die helpt voor en na de wedstrijd om het plein speelklaar te krijgen. Hij is degene die de trainer wil vervangen als die al eens een keertje niet kan. Het is iemand waar ik enkel en alleen respect voor kan opbrengen. En ja hij kan ook al eens een foutje maken … en daardoor heeft hij nu ook een kleur? Even besluit ik mij te moeien en te roepen dat ze dit theater opvoeren voor een groep van 11-jarigen!
Zonder vrijwilligers en respect is er geen spel voor uw kinderen
Clubs zijn bijna radeloos op zoek naar manieren om ouders ook als helpende hand aan hun club te binden. Dit soort “kinderachtig” gedrag hoort niet thuis langs een veld. Het hoort niet thuis in de opvoeding. Respect hebben voor elkaar is de start van het spel, van ons sociaal weefsel, van het voortbestaan van het voetbal voor onze kinderen.
Ik kan die boze man zijn emotie wel vergeven. Hij wist waarschijnlijk niet beter. Zijn uitspraken kan ik echter niet uit mijn hoofd zetten. In stilte hoop ik dat hij één van de mensen is die zijn zoon naar het voetbal brengt en dan de club blijft helpen, ik hoop dat hij één van die ouders is die af en toe de trainer bijstaat als die het nodig heeft, ik hoop dat hij één van die ouders is die ook al eens een wedstrijd wil fluiten als het nodig is. Ik hoop ook dat dan iedereen met respect naar die man kijkt. Misschien helpt hem dat om over zijn verbittering heen te geraken.
Hopelijk is het volgende week een rustigere wedstrijd en kunnen we met alle ouders en supporters van onze kinderen rustig een pint drinken na de wedstrijd.
