Het debat
Ik liet me verleiden tot oordelen afgelopen zaterdag. Omdat ik schrok van De Wever en Van Grieken hun taalgebruik tijdens het VTM debat. Eerst liet De Wever zich vangen in de scheldwoordjes. Daarna ontplofte Van Grieken. Er zijn dus grenzen overschreden.
Helaas ging daardoor het debat de daaropvolgende 24 uur continue over het schelden van beide actoren. Al met al gevaarlijk (!) met nog 25% zwevende kiezers. Omdat een zwarte zondag zich immers al maanden aankondigde.
Social Media
Pogingen om op die laatste dag op social media óók over de inhoud te discussiëren mislukten. Namelijk de toon van het debat triggerde mensen. Doordat het debat zo tumultueus verliep begreep ik dat wel. Alhoewel ik zelf snak naar een elegant debat met alle kleuren. Persoonlijk vond ik de woordkeuze van die 2 tenoren onnodig hard, opgeblazen en gewoon eigenlijk niet zo professioneel. Daar staat tegenover dat ik wel vind dat een gekozen politicus recht van spreken heeft. Dus is het altijd de moeite waard om te luisteren. Zodoende is dat wat we zullen moeten doen. Zeker naar de Vlaamse inwoners die een signaal geven.
Je voelde het aankomen
Ben altijd wel nieuwsgierig naar wat er leeft bij de mensen … deze zondag kondigde zich daardoor al gitzwart aan. Mensen zijn het moe dat er niet geluisterd wordt als het gaat over pensioenen, klimaat, migratie, elektriciteitsrekeningen … en hardwerkende politici die zeggen dat ze hard gewerkt hebben aan jobs volstaan dan niet. Het is wat er op het einde van de maand op de bankrekening staat wat men voelt en ziet. Er moeten zware disruptieve beslissingen genomen worden. In de eerste plaats over de politiek zelf.
Tijden zijn veranderd. We hebben echt nieuwe lokale en mondiale vraagstukken op te lossen. We snakken allemaal naar nieuwe inzichten. Naar nieuwe helden. Dan komen er plotseling akelige mannetjes die genderneutraliteit challengen en opperen dat je misschien ook anders over de klimaatcrises kunt denken. Die grenzen aan immigratie stellen. Die beweren dat ze de pensioenuitdaging gaan oplossen.
En nu?
Het is duidelijk dat we de komende jaren gaan spelen op een ander schaakbord. Eén waar de regels van andere normen en waarden gelden. Ik ken ze niet. Verdraagzaamheid kent bij hen een andere code dan bij mij.
En daar sta ik dan… ik wil verdraagzaam zijn. Luisteren. Niet oordelen. Het omarmen van de stem van de mensen? Verbondenheid tussen mensen! Ik wilde luisteren naar elke wijsheid: die van de meerderheid en minderheid? Van socratische gesprekken en dialoog?
Mijn hele lijf schreeuwt momenteel: “tot hier en niet verder”. Ik voel iets wat ik herken uit 1991: onverdraagzaamheid naar die “racistische” mannetjes.
En daar sta ik dan… onverdraagzaam tegenover onverdraagzaamheid. En nu? Er achter komen dat je zelf misschien ook grenzen kent. En dat… is misschien wel de boodschap die uitgeschreeuwd wordt door de mensen:
Er zijn echt wel grenzen. Die hebben jullie overschreden!
Misschien dat daar de sleutel tot de oplossing ligt: laten we praten over grenzen. Over wanneer verdraagzaamheid voor sommigen te ver gaat en daardoor onverdraagzaam wordt. En over wanneer onverdraagzaamheid voor anderen dan weer onverdraagzaam wordt. Tijd voor een reset zonder grenzen te overschrijden.
