Het is toch wel even slikken bij onderstaand citaat:
“Het kenniscentrum voor de gezondheidszorg heeft berekend dat een kraamafdeling jaarlijks minstens 557 bevallingen moet uitvoeren om kostenefficiënt te zijn.”
Nieuwsbericht VRT NWS 16 januari 2020
Zonder afbreuk te doen aan een noodzakelijke optimalisatie in de zorgsector val ik van mijn stoel als ik zoiets lees. Misschien is het wel een correcte beslissing maar is bovenstaande nu echt het enige doorslaggevend argument om te oordelen over het al dan niet hebben van een materniteit? Is dat de manier waarop we naar zorg gaan kijken?
Hoe ontmenselijkt kan men kijken naar één van de mooiste momenten uit een mensenleven: de geboorte van een mens!
Niet overal is economische logica het beslissingsargument!
Moet een materniteit nu ook al economische logica ondergaan en een “kindfabriek” worden?
Zijn niet een aantal andere criteria veel belangrijker om te bepalen of een materniteit nodig is?
Alle basiszorg voor iedereen binnen 30 minuten bereikbaar! Is bevallen geen basiszorg meer?
Menselijke ipv. industriële behandeling op zo’n belangrijk moment? Uiteraard kan het ook menselijk in een groter ziekenhuis. Die praktijk zien we gelukkig ook.
“Start eerst eens een gesprek met de verpleegkundigen neo natologie over het minimum dat zij nodig hebben om plezier te blijven hebben in hun job!”
Jackie Janssen
Als je het verzorgend personeel het vraagt geven zij aan dat ze minder tijd mogen en kunnen maken voor jonge mama’s? Moeten we niet eens met hen gaan praten over de organisatie van de zorg? Worden zij wel voldoende gewaardeerd?
Het antwoord is NEEN! Gevolg: de roeping waarvoor je aan deze job start verdwijnt en de demotivatie neemt toe. Gemotiveerde vroedvrouwen en verpleegkundigen neonatologie hebben daar bewust voor gekozen en school je niet zomaar om.
Eerst een zorgnorm vastleggen, dan optimaliseren
We betalen allemaal belastingen om onze gezondheidszorg te financieren. Uiteraard dringt een optimalisatie zich op. Maar is stap 1 in het debat niet om eens te bepalen wat een minimum is dat wij mogen verwachten voor het geld dat we geven? Is het niet verstandiger om daarna eens te bekijken hoe we dat dan zo optimaal mogelijk organiseren?
Misschien moeten we jonge ouders eens betrekken bij dit soort beslissingen en hun ervaringen vragen en minimumnorm vragen!
We gaan toch echt moeten stoppen met economische principes toe te passen op leven en dood.
En als ik dan toch even in een kritische bui ben: 6 regeringen, 6 parlementen … mij ontgaat de noodzaak en de economische logica daarvan nog veel meer. Kunnen we dat eens dringend optimaliseren? Laten we eens een norm vastleggen!
